Nadwzroczność jest drugą obok krótkowzroczności najczęściej spotykaną wadą refrakcyjną oka

Nadwzroczność jest drugą obok krótkowzroczności najczęściej spotykaną wadą refrakcyjną oka ludzkiego. Najczęściej choroba pojawia się już w dzieciństwie, przyjmując postać utajnioną i ujawnia się około 40 roku życia w momencie osłabienia mechanizmów akomodacji.

Nadwzroczność jest najczęściej spotykaną wadą refrakcyjną oka 

Nadwzroczność najczęściej jest uwarunkowana genetycznie. Fizjologicznie nadwzroczność występuje u małych dzieci, posiadają one jednak tak silną akomodację, że podczas patrzenia na odległe obiekty są w stanie zniwelować nadwzroczność rzędu 6-7 dioptrii. Nadwzroczne oko widzi nieostro zarówno przedmioty znajdujące się blisko, jak i oddalone. U dzieci i młodzieży umiejętność skompensowania wady przy użyciu akomodacji wymaga ogromnego wysiłku i powoduje bóle głowy i oczu, zaburza prawidłowe funkcjonowanie układu mięśniowego doprowadzając do akomodacyjnego zeza zbieżnego.

U dzieci i młodzieży badanie wielkości wady odbywa się po wcześniejszym czasowym całkowitym farmakologicznym porażeniu akomodacji przy użyciu tropikamidu lub atropiny. Najpowszechniejszą metodą korygowania nadwzroczności jest stosowanie okularów z soczewkami o plusowej mocy. W ostatnich latach ze względu na niewątpliwe zalety coraz szersze grono zwolenników zdobywa metoda korekcji polegająca na zastosowaniu soczewek kontaktowych.